Places, as well as tastes, are locked up in food. The clear perfumed stillness of a bottle of flower water, the sexy, velvety skin of a fig, the sunburnt blood color of a jar of cayenne. Our love of foods has as much to do with what they represent as with what they taste like. Ik hou van de manier waarop Diana Henry haar woorden kiest. Het draagt bij aan de sfeer die dit boek uitademt. Het boek is uitgebracht in 2002, dus ondertussen al 10 jaar oud.
Het boek is verdeeld in twaalf hoofdstukken. De recepten zijn onderverdeeld in groepen van ingrediënten (‘fragrances of the earth’ of ‘fruits of longing’). Elk hoofdstuk wordt ingeleid met een stuk tekst over de betreffende ingrediënten. Zo vertelt ze in het hoofdstuk over specerijen over het gebruik van bijvoorbeeld saffraan en hoe de Perzen, Marokkanen en Spanjaarden dit gebruik(t)en. In het hoofdstuk over honing en azijn, legt ze de verschillende soorten uit en hoe je ze het beste kunt gebruiken (‘Under the hot sun of the Middle East, vinegar is loved for its mouth-puckering flavour and has always been essential as a preservative.’)
Na de inleiding van het hoofdstuk, volgen de recepten. De recepten zijn voorzien van een korte toelichting en een overzichtelijke lijst van ingrediënten. Een aantal recepten is voorzien van een foto, maar zeker niet allemaal. Toch is dat niet storend, dat komt ook door de betoverende uitstraling die het boek heeft. Het feit dat je niet meteen ziet hoe iets eruit gaat zien, draagt bij aan de sfeer van het boek. Daarbij spelen de citaten die bij de recepten staan zeker ook een rol (‘Thy lips, I my spouse, drop as the honeycomb: honey and milk are under thy tongue; and the smell of thy garments is like the smell of Lebanon. – The song of Solomon’).
Ik ben niet meteen gaan koken uit dit boek. Het zijn vaak geen recepten die je snel even in elkaar draait, ook omdat de ingrediënten niet altijd makkelijk te krijgen zijn (lam, eend, kweeperen). Wel zijn ze perfect voor bijvoorbeeld de weekenden als je wat meer tijd en aandacht aan je eten wilt besteden. We hebben nu een aantal recepten geprobeerd en ze waren stuk voor stuk fantastisch. Dat maakt me alleen nog maar nieuwsgieriger naar de rest van de gerechten met mysterieuze namen (‘Sabzi Khordan’, ‘Fideua with allioli’, ‘Ottoman lamb with sultan’s pleasure’). En al klinken die namen voor mensen uit het Midden-Oosten misschien net zo normaal als ‘hutspot’ voor ons, juist die namen maken me nieuwsgierig naar de smaken.
Het zijn recepten voor salades, hoofdmaaltijden, toetjes en zoete en hartige hapjes. Niet alle recepten zijn mysterieus, Turkse pizza’s, focaccia en harissa kennen we wel. Toch zijn de combinaties van ingrediënten wel verrassend, zo kent iedereen roomijs, maar roomijs met citroen en basilicum is toch wel weer speciaal.
Ik vond dit boek bijzonder genoeg om ook een ander boek van Diana Henry aan te schaffen: Roast Figs, Sugar Snow: Food to Warm the Soul, een boek dat gericht is op gerechten uit koude streken. Daar hebben we tot nu toe nog te weinig uit gekookt om er echt een oordeel over te geven, maar dat zal in de winter wel komen.
Hoofdstukken
- The spice trail
- Fragrance of the earth
- A bowl of fresh herbs
- Sweet cloves and liquid gold
- The sweet and the sour
- Of sea and salt
- Plundering the stores
- Fruits of longing
- Curds and whey
- Food from the hearth
- Pith and skin
- Heaven scent
